Αρθρογραφία - Δημοσιεύσεις
Τι φοβάται ο Ερντογάν - ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα "ΝΕΑ" 13/5/2017
Ο εξοπλισμός των Κούρδων της Συρίας από τις ΗΠΑ ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων από την Τουρκία. Σε άλλες εποχές η Τουρκία είχε τη δυνατότητα να επηρεάσει την αμερικανική πολιτική στην περιοχή. Ιδιαίτερα, στον βαθμό που διακυβεύονταν ζωτικά της συμφέροντα. Σήμερα, απλώς απέσπασε μια συγκαταβατική δήλωση του αμερικανού υπουργού Άμυνας ότι τα συμφέροντά της θα προστατευτούν.
Αυτό που φοβάται η Τουρκία είναι η δημιουργία ενός αυτόνομου κουρδικού καντονίου σε μια ομοσπονδιακή Συρία στα πρότυπα του Ιρακινού Κουρδιστάν. Γιατί φοβάται ότι αυτό μπορεί να οδηγήσει στη δημιουργία ενός συνομόσπονδου κουρδικού κράτους και στον διαμελισμό της. Την αναθεώρηση, δηλαδή, της Συνθήκης της Λωζάννης όσον αφορά τα ανατολικά της σύνορα. Γι’ αυτό η Τουρκία κλιμακώνει τη ρητορική της όσον αφορά την αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάννης συνολικά. Απειλεί, δηλαδή, να δημιουργήσει μια συνολικότερη κρίση εάν δεν διασφαλιστούν τα ανατολικά της σύνορα και εάν οι διευθετήσεις στην περιοχή δεν ικανοποιούν τα εθνικά της συμφέροντα.
Οι Αμερικανοί προχώρησαν στον εξοπλισμό των Κούρδων της Συρίας κυρίως γιατί είναι οι μόνες αξιόπιστες χερσαίες δυνάμεις στο πόλεμο κατά του ISIS. Κατά δεύτερο λόγο, για να ενισχύσουν τη θέση τους στη συριακή κινούμενη άμμο. Οι Κούρδοι της Συρίας έχουν πολύ λίγα κοινά στοιχεία με τις ισλαμικές δυνάμεις που αντιμάχονται το καθεστώς Άσαντ. Και είχαν αποφύγει να αντιπαρατεθούν στις στρατιωτικά υπέρτερες, λόγω ιρανικής και ρωσικής βοήθειας, δυνάμεις του Άσαντ. Από την άλλη πλευρά, όμως, δεν είχαν συμμαχήσει με τον Άσαντ για να μη χάσουν την αμερικανική στήριξη.
Είναι γεγονός ότι η κατά καιρούς αντιαμερικανική ρητορική του Ερντογάν, αλλά και η εν γένει πολιτεία του, τον έχουν καταστήσει έναν απρόβλεπτο και λιγότερο αξιόπιστο εταίρο. Όπως είναι δύσκολο για τους Αμερικανούς να ξεχάσουν την άρνηση της Τουρκίας να επιτρέψει τη διέλευση αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων από το έδαφος της στον πόλεμο του Ιράκ. Αυτό το δεύτερο μέτωπο από τον Βορρά που διακαώς επιθυμούσαν οι αμερικανοί στρατιωτικοί δεν κατέστη εφικτό. Αντίθετα, ήταν οι Κούρδοι μαχητές που πολέμησαν λυσσαλέα ενάντια στο καθεστώς του Σαντάμ.
Παρά ταύτα, η Τουρκία παραμένει γεωπολιτικά σημαντική χώρα για τα αμερικανικά συμφέροντα στην ευρύτερη περιοχή. Γι’ αυτό τον λόγο, το πιθανότερο είναι ότι ο εξοπλισμός των Κούρδων της Συρίας δεν σημαίνει τίποτα παραπάνω από μια στρατιωτική συνεργασία περιορισμένης στόχευσης στον πόλεμο κατά του ISIS. Και δύσκολα θα εξελιχθεί σε μια πολιτική στήριξη για τη δημιουργία κουρδικού κράτους και μάλιστα με απόσχιση τουρκικών εδαφών. Είναι μια εξέλιξη, όμως, που ανησυχεί την Τουρκία και που σε άλλες εποχές θα είχε κατορθώσει να ακυρώσει. Αλλά ως γνωστόν στην πολιτική η εκδίκηση είναι πιάτο που σερβίρεται κρύο.
Αναχώματα - ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα "ΝΕΑ" 9/5/2017
Ο Μακρόν, με αρκετή δόση τύχης είναι αλήθεια, επικράτησε στις γαλλικές εκλογές. Κέρδισε το προεκλογικό στοίχημα. Τώρα θα πρέπει να κερδίσει και το πολιτικό. Και δεν θα είναι εύκολο. Η Γαλλία χρειάζεται πραγματική αλλαγή. Και σε οικονομικό και σε πολιτικό θεσμικό επίπεδο. Και για να γίνει αυτό, χρειάζεται η διαμόρφωση μιας ευρείας πλειοψηφίας. Ο Μακρόν κέρδισε τη μάχη με τη Λεπέν, αλλά τώρα θα πρέπει να κερδίσει έναν δύσκολο πόλεμο. Θα πρέπει να αναμείνουμε και το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών του Ιουνίου πριν βγάλουμε οριστικά συμπεράσματα για το πως θα εξελιχθεί η προεδρία Μακρόν.
Το 34% της ψήφου που συγκέντρωσε η Λεπέν είναι ανησυχητικό. Είναι διπλάσιο από το 18% που είχε συγκεντρώσει ο πατέρας της το 2002. Η Λεπέν έχει σημειώσει σημαντική άνοδο και σε πραγματικούς αριθμούς. Στον πρώτο γύρο, το 2002, ο πατέρας της συγκέντρωσε 4. 804.713 ψήφους και 5.525.032 στον δεύτερο. Η Λεπέν συγκέντρωσε 7.679.493 στον πρώτο γύρο και 10.644.118 στον δεύτερο. Όχι μόνο διπλασίασε τις ψήφους και στους δυο γύρους, αλλά το εντυπωσιακό είναι η αύξηση των ψήφων της από τον πρώτο στον δεύτερο γύρο. Ο πατέρας της δεν κατόρθωσε να προσελκύσει ψηφοφόρους πέραν του σκληρού πυρήνα του κόμματός του στον δεύτερο γύρο. Σ’ αυτό συνέβαλε το απροκάλυπτα ναζιστικό του προσωπείο, αλλα και το ότι είχε κεντροδεξιό αντίπαλο, τον Σιράκ. Η Λεπέν προσελκύει σχεδόν τρία εκατομύρια επιπλέον ψηφοφόρους. Η απενοχοποίηση της ψήφου στη Λεπέν είναι προφανής και αποτελεί τον μεγάλο κίνδυνο. Αν προσθέσουμε και το γεγονός ότι έχουμε το ποσοστό μικρότερης συμμετοχής από το 1969, σημαίνει ότι ο μπαμπούλας της Ακροδεξιάς δεν λειτούργησε. Είτε γιατί η επιχείρηση ευπρεπισμού που έκανε η Λεπέν στο ακροδεξιό προσωπείο της έφερε αποτελέσματα είτε γιατί το βουβό κύμα της οργής είναι βαθύτερο απ’ ό,τι αντιλαμβανόμαστε.
Τα χειρότερα, πάντως, αποφεύχθηκαν. Ο ευρωπαϊκός εκλογικός κύκλος, σε Αυστρία, Ολλανδία και Γαλλία κλείνει με ανακούφιση. Απομένουν οι γερμανικές εκλογές αλλά εκεί τα πράγματα είναι λίγο ώς πολύ προβλέψιμα. Η Ευρώπη άντεξε. Με απώλειες, αλλά άντεξε. Τα αποτελέσματα αυτών των εκλογών, όμως, είναι τα τελευταία αναχώματα απέναντι σε ένα ρεύμα επελαύνουσας αμφισβήτησης και οργής απέναντι στο οικονομικό μοντέλο και απέναντι στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Το στοίχημα για την Ευρώπη είναι αυτές οι εκλογές να μην αποδειχθούν μάχες οπισθοφυλακής αλλά προάγγελος αλλαγών. Ο Μακρόν ευαγγελίζεται μεταρρύθμιση της ευρωζώνης, κοινό προϋπολογισμό και υπουργό Οικονομικών, κοινή ευρωπαϊκή άμυνα. Αυτά όμως προϋποθέτουν πρώτα τη μεταρρύθμιση της γαλλικής οικονομίας και, κατόπιν, τη συναίνεση των Γερμανών. Αν τα πράγματα δεν αλλάξουν, τα αναχώματα δύσκολα θα αντέξουν στον επόμενο εκλογικό κύκλο. Και τότε οι κοινωνίες θα παραδοθούν πλήρως στον εθνολαϊκισμό και στον οικονομικό και κοινωνικό προστατευτισμό και στην οπισθοδρόμηση.
